„Dead Doctors Don’t Lie”
„Martwi lekarze nie kłamią”
Fragment książki dr. J. Wallach
Dr Joel Wallach został nominowany w 1991 roku do nagrody Nobla
Przeczytajcie go uważnie, ponieważ informacje w
nim zawarte mogą uratować zdrowie, a nawet życie wasze, waszej rodziny i
znajomych
(…)”Jeśli z moich informacji skorzystacie choćby w 10% unikniecie mnóstwa problemów, zaoszczędzicie bólu i pieniędzy”…
„Tym wszystkim, którzy urodzili się lub mieszkali przez dłuższy czas
na farmie muszę powiedzieć, że jesteście ludźmi mojego pokroju. Ja
właśnie urodziłem się i wychowałem na farmie. Moi rodzice prowadzili
hodowlę bydła rzeźnego. Jak wiecie zapewne by móc zarobić na hodowli,
należy produkować żywność. W związku z tym uprawiali kukurydzę i soję.
Raz w tygodniu przyjeżdżał do nas na farmę specjalny samochód z
urządzeniem, które rozdrabniało siano, kukurydzę i fasolę. Do tego
dodawaliśmy odpowiednią dawkę witamin i minerałów i dopiero taką
mieszanką przez okres 6 miesięcy karmiliśmy nasze bydło, a następnie
sprzedawaliśmy je do rzeźni.
Ciągle zastanawiało mnie wtedy dlaczego bydło, które karmione jest
wyłącznie naturalną paszą dostaje dodatkowo witaminy i minerały, a
ludzie nie. Kiedy zapytałem o to mojego ojca otrzymałem wielce naukową
odpowiedź: nie gadaj tyle, tylko bierz się do roboty. Pytanie to jednak
nie dawało mi spokoju.
Po ukończeniu szkoły średniej poszedłem na uniwersytet i zrobiłem
specjalizację dotyczącą żywienia zwierząt, a następnie postanowiłem
zostać weterynarzem. Na weterynarii otrzymałem wreszcie odpowiedź na
moje pytanie.
- To proste: rolnicy nie mają żadnych ubezpieczeń
dla zwierząt na wypadek śmierci czy choroby i nie stać ich na kosztowne
leczenie i operacje. Stosują więc niezwykle tani, prosty i skuteczny
zabieg. Podają zwierzętom odpowiednie suplementy.
Dowiedziałem się, że podając witaminy i minerały zapobiegamy ewentualnym chorobom zwierząt hodowlanych.
Jakiś czas po ukończeniu weterynarii pracowałem w Afryce i leczyłem
różne zwierzęta, również te wielkie, jak słonie, żyrafy i nosorożce. Po
dwóch latach pracy otrzymałem telegram z St Luis z zapytaniem, czy nie
zechciałbym pracować na stanowisku weterynarza w tamtejszym zoo.
Otrzymało ono bowiem dodatkowe dotacje od rządu w wysokości 4,5 mln
dolarów, przeznaczone na przeprowadzenie specjalnych badań na tych
zwierzętach, które zdechły w naturalny sposób. Chodziło o to, aby odkryć
przyczynę ich śmierci.
Przyjąłem tą posadę i wtedy zacząłem pracować w różnych ogrodach
zoologicznych na terenie USA. W swoich badaniach miałem zwracać
szczególną uwagę na te zwierzęta, które były nieodporne na zmiany
zachodzące w środowisku naturalnym. W latach 50-tych, dopiero
zaczynaliśmy się uczyć o wpływie zanieczyszczonego środowiska na
organizmy żywe. W ciągu 12 lat przeprowadziłem 17,5 tysiąca sekcji
zwierząt należących do różnych gatunków, a także uczestniczyłem w
sekcjach ponad 3 tysięcy ludzi żyjących wcześniej w okolicach
interesujących mnie ogrodów zoologicznych.
Dzięki tym badaniom dokonałem pewnego odkrycia i doszedłem do
wniosku, że wszystkie zwierzęta i wszyscy ludzie, którzy zmarli w
naturalny sposób, zmarli na skutek
braku podstawowych składników odżywczych, jakimi są witaminy i minerały.
Pomimo, że napisałem na ten temat wiele rozpraw naukowych oraz
książkę, referowałem ten temat na wielu spotkaniach, to nie mogłem
wzbudzić należnego zainteresowania właściwych w tym względzie reakcji. W
latach 50-tych nikt nie ekscytował się sprawami wyżywienia.
Zrozumiałem wtedy, że powinienem zostać lekarzem, aby wiedzę uzyskaną
w trakcie leczenia zwierząt móc wykorzystać do właściwego leczenia
ludzi. Ukończyłem więc studia medyczne i przystąpiłem do pracy jako
lekarz. Pracowałem w tym zawodzie przez 12 lat. Dzisiaj chcę państwu
opowiedzieć, w jaki sposób stosowałem prawidłowe żywienie w leczeniu
pacjentów, a przede wszystkim w zapobieganiu chorobom.
Jeśli z moich informacji skorzystacie choćby w 10% unikniecie mnóstwa
problemów, zaoszczędzicie bólu i pieniędzy, związanych z chorobami i
ich leczeniem. Będziecie mogli korzystać z życiowego potencjału przez
długie lata, cieszyć się dobrym zdrowiem i kondycją.
Genetyczny potencjał życia człowieka wynosi 120 do 140 lat. Aktualnie
mamy do czynienia z pięcioma takimi grupami, gdzie średnia długość
życia wynosi 120-140 lat. Jedną z nich są narody Tybetu i zachodnich
Chin, inni żyją w Pakistanie, Gruzji i Azerbejdżanie. W 1973 roku
Nationale Geografic poświęcił cały numer pisma długowiecznym. Jest ich
około 35, w tym dwanaścioro z Azerbejdżanu. Mieszka tam m.in. 136-letnia
kobieta. Na zdjęciu siedzi z wielkim kubańskim cygarem i szklanką
wódki, wokół niej tańczą dzieci, które mają 110-120 lat.
Nie żyje w przytułku dla starców, nikt nie musi płacić za opiekę nad nią, jest pełna energii i radości.
Inne zdjęcie pokazywało Armeńczyka zbierającego tytoń na polu. Miał on wówczas 167 lat i był najstarszym człowiekiem na świecie.
W południowym Peru, nad jeziorem Tititaka, żyje plemię indiańskie o
takiej samej nazwie. Średnia długość życia członków plemienia wynosi
120-140 lat.
W maju 1995 roku najstarszą osobą w USA była Margaret Smyth, która
zmarła w wieku 115 lat. Okazało się, że przyczyną jej śmierci było
niewłaściwe odżywianie się czyli brak odpowiednich składników
dostarczanym organizmowi pokarmie, a szczególnie dotkliwy niedobór
wapnia. Doprowadziło to do osłabienia kości i w rezultacie złamania
nogi. Wywiązały się przy tym inne choroby. Córka zmarłej powiedziała, że
matka przed śmiercią miała chorobę łaknienia, podobnie jak kobiety w
ciąży, czyli cierpiała na tzw. zachcianki
Wódz ludów Nigerii miał 126 lat. Jedna z jego licznych żon
opowiadała, że miał wszystkie własne zęby. Możemy przypuszczać, że inne
narządy też funkcjonowały prawidłowo. Inny człowiek umarł w Syrii w
wieku 136 lat. On też znalazł się Księdze Rekordów Guinnessa, ale nie z
powodu długowieczności, lecz dlatego, że ożenił się ponownie w wieku
pięćdziesięciu kilku lat i potem spłodził jeszcze dziewięcioro dzieci.
W listopadzie 1993 roku wyszła na powierzchnię grupa ludzi, która
spędziła dwa lata pod ziemią w odpowiednio przygotowanych warunkach.
Dotyczyło to tlenu, oświetlenia i pożywienia. Następnie trzy małżeństwa
biorące udział w eksperymencie zostały poddane wszelkim możliwym
badaniom. Były one przeprowadzone na uniwersytecie w Kalifornii. Badania
wykazały, że gdyby nadal odżywiali się w ten sam zaplanowany sposób i
przebywali nadal w tak zdrowym środowisku, mogliby dożyć 160 lat.
Obecnie średnia długość życia Amerykanów wynosi 75,5 roku, w tym
lekarzy 57 lat. Wniosek jest prosty, że jeżeli ktoś chce żyć przeciętnie
20 lat dłużej niech podaruje sobie studia medyczne i zawód lekarza.
Jeśli chcecie dożyć 120-140 lat musicie zrobić kilka rzeczy:
Po pierwsze chronić się przed wypadkiem, nadmiernym piciem i
paleniem, przed rosyjską ruletką i przed lekarzami. Jak zauważyliście,
do tej wielkiej grupy niebezpiecznych rzeczy zaliczam również wizyty u
lekarzy. To bardzo mocne oświadczenie pragnę podeprzeć raportem ze
stycznia 1993 roku, w którym ogłoszono wyniki specjalnych badań
prowadzonych przez trzy lata w szpitalach amerykańskich. Dotyczyły one
przyczyn zgonów pacjentów. Pozwolę sobie zacytować fragmenty tego
raportu:
- 300 tysięcy ludzi rocznie było mordowanych w szpitalach amerykańskich z powodu wykonywanej pracy lekarzy.
Raport nie twierdzi, że zgony były przypadkowe, że ktoś się gdzieś
przewrócił, udusił itp. Nie twierdzi, że były one wynikiem zaniedbania
warunków bezpieczeństwa. Podaje jednoznacznie:-
było mordowanych.
Jeżeli amerykanie używają słowa mordowani, to rozumieją to dosłownie,
a tym są np. przypadki, kiedy lekarz pomylił przecinki, umieścił
niewłaściwą datę ważności lekarstwa lub w ogóle zaordynował złe
lekarstwo, czy postawił złą diagnozę itp.
Raport oświadcza jednoznacznie – 300 tysięcy ludzi zostało
zamordowanych. Jeśli porównamy to z liczbą tych, którzy zginęli w czasie
wojny wietnamskiej, gdzie strzelano, bombardowano, używano napalmu,
liczba będzie przerażająca jeszcze bardziej.
W ciągu 10 lat wojny w Wietnamie zginęło 56 tysięcy ludzi, czyli
rocznie przeciętnie 5 600. I wtedy tysiące ludzi demonstrowało przeciwko
wojnie. Dziś 300 tysięcy jest mordowanych, jak orzeka raport i
przyjmujemy to jako coś normalnego. Nikt nie protestuje, nikt nie
urządza demonstracji. Nikt nie wznosi haseł, nie taszczy transparentów z
napisami:-
Boże chroń nas przed lekarzami i współczesną medycyną.
Drugą sprawą jest robienie rzeczy pozytywnych. Zaliczam do nich”… Ale o tym w kolejnej części.
Artykuł ze strony
znajomego
Posty
